Krzywa Spee w skrócie określa płaszczyznę zgryzu. Dokładniej omawiając, jest to anatomiczna krzywa okludalna, która przebiega w płaszczyźnie strzałkowej i którą wyznaczają guzki zębów bocznych.
Przebieg
Krzywa Spee przebiega od wierzchołków guzków dolnych kłów przez policzkowe guzki zębów przedtrzonowych i trzonowych. Następnie biegnie przez ramię żuchwy oraz oś stawu skroniowo-żuchwowego. Jest ona linią łukowatą. Zgodnie z podglądem, osie zębów nachylają się w ten sposób, że ich przedłużenia spotykają się w oczodole jako promienie krzywej Spee. W ujęciu klinicznym przyjęto, że krzywa Spee może być:
- odwrócona;
- pogłębiona;
- płaska.
Innym przykładem krzywych mających znaczenie w stomatologii i ortodoncji jest krzywa Wilsona.
Badanie krzywej Spee
Ocenę krzywej Spee umożliwia badanie ruchów wysuwania żuchwy z pozycji zwarcia centralnego. Podczas wysuwania zwarcie opiera się na zębach siecznych, a między zębami bocznymi powstają paromilimetrowe szpary. Im większe zakrzywienie płaszczyzny zgryzu i wydłużenie zębów siecznych, tym większa powstaje szpara między zębami trzonowymi osiągająca nawet (np. w nadgryzie) do kilkunastu milimetrów.
Innym badaniem jest ocena głębokości krzywej Spee. Czynność ta jest niezwykle prosta na modelu. Układa się na nim bowiem plastikową lub szklaną płytkę tak, aby opierała się z jednej strony na brzegach zębów siecznych, a z drugiej na tylnych guzkach ostatniego zęba trzonowego w łuku. Głębokość krzywej Spee to odległość od jej wierzchołka do płytki. Oddzielnie dokonuje się pomiaru dla prawe i lewej strony łuku. Prawidłowa głębokość krzywej Spee wynosi 1,5-2 mm.
W jakim celu bada się krzywą Spee?
Właściwa ocena krzywej Spee stanowi bardzo ważny element diagnostyczny podczas planowania regulacji zgryzu głębokiego. Jej wyrównanie wymaga dodatkowej ilości miejsca. W związku z tym, bez uprzedniej regulacji krzywej Spee nie jest możliwa prawidłowa redukcja nagryzu poziomego i zamykanie luk w wadach zgryzu.
Bibliografia
- Mrowiec J., Wyrównanie krzywej Spee podczas regulacji zgryzu u dorosłych pacjentów, Czasopismo Stomatologiczne, 11/2005.
- Karłowska I., Zarys współczesnej ortodoncji, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2016.
