Głuchota

Spis treści

Głuchota to stan, w którym człowiek nie jest w stanie odbierać żadnych dźwięków za pomocą aparatu słuchu. Diagnozuje się go w momencie, gdy pacjent nie reaguje na hałas o mocy powyżej 120 dB. Nie ma sposobu na korekcję słuchu, np. za pomocą aparatu słuchowego (taka możliwość istnieje wyłącznie przy niedosłuchu). Diagnostyką i leczeniem głuchoty zajmuje się lekarz audiolog.

Głuchota

Głuchota – przyczyny

Możliwe przyczyny głuchoty u dziecka:

  • konflikt serologiczny;
  • narażenie na bardzo duży hałas już od pierwszych dni życia dziecka;
  • przyjmowanie niektórych leków, np. gentamycyny;
  • uszkodzenie ośrodków mózgowych odpowiedzialnych za zdolność słyszenia;
  • różyczka;
  • choroby wrodzone, np. zespół Edwardsa, Zespół Weisenbachera-Zweymüllera;
  • infekcje ośrodkowego układu nerwowego i ogólnoustrojowe.

Wyróżniamy również tzw. głuchotę wrodzoną, izolowaną. Jest ona uwarunkowaną genetycznie chorobą, której nie towarzyszą dodatkowe zaburzenia. Stanowi do 70% wszystkich dziedzicznych form uszkodzenia słuchu. Bezpośrednią przyczyną utraty słuchu jest w tym przypadku samoistny defekt genetyczny, a sama głuchota ma charakter nerwowo-czuciowy i obustronny. Problem polega na nieodwracalnym uszkodzeniu funkcji ślimaka, a utrata słuchu ma początek już w okresie prelingwalnym. Wciąż nie wiadomo, jakie czynniki wywołują mutacje genowe powodujące głuchotę wrodzoną. Gen dziedziczy się w sposób autosomalny recesywny lub dominujący w 5% przypadków. W pozostałych nie jesteśmy w stanie przewidzieć wystąpienia mutacji.

Z kolei u osób dorosłych problemem medycznym jest SSNHL, czyli nagły niedosłuch nerwowo-czuciowy. Wiąże się z nagłą utratą sprawności jednego z najważniejszych zmysłów człowieka, czego możliwymi czynnikami są:

  • zakrzepy i zatory w obrębie naczyń krwionośnych zaopatrujących ślimaka;
  • niedotlenienie;
  • infekcje wirusowe, zwłaszcza opryszczka, różyczka, cytomegalia, paragrypa;
  • choroby autoimmunologiczne;
  • pęknięcie błony bębenkowej, np. wskutek zbyt dużego hałasu lub urazu mechanicznego;
  • cukrzyca;
  • choroby układu krążenia;
  • przewlekłe zapalenie ucha.

Należy jednak wiedzieć, że powyższe problemy są jedynie teoriami i czynnikami ryzyka. Nie stwierdzono, że w pełni odpowiadają za głuchotę.

Głuchota – objawy

Od 1993 roku stosuje się 2 terminy odnoszące się do osób z zaburzeniami słuchu:

  • Niesłyszący – osoba z uszkodzonym słuchem w stopniu uniemożliwiającym odbiór mowy drogą słuchową, nawet przy posiadaniu protezy słuchowej;
  • Niedosłyszący – osoba z uszkodzonym słuchem w stopniu ograniczającym odbiór mowy drogą słuchową. Istnieje szansa opanowania mowy drogą naturalną przy użyciu protezy.

Zdolność słuchu sprawdza się na podstawie decybeli. Klasyfikacja uszkodzeń słuchu prezentuje się następująco:

  • do 20 dB – norma;
  • 20-40 dB – lekki ubytek słuchu;
  • 40-70 dB – umiarkowany ubytek słuchu;
  • 70-90 dB – znaczny ubytek słuchu;
  • powyżej 90 dB – głęboki ubytek słuchu;
  • powyżej 120 dB – całkowita głuchota.

Głuchotę można rozpoznać już na etapie niemowlęcym. Niemowlę niesłyszące głuży, jednak nie gaworzy i nie powtarza wyrazów po rodzicach. Takie głużenie może trwać nawet do 23. miesiąca życia, co powinno już wcześniej zaniepokoić rodziców i skłonić do wizyty u pediatry. W przypadku osób dorosłych diagnoza jest prosta (pacjent nie reaguje na dźwięki i nic nie słyszy). Podstawą diagnostyki jest badanie audiologiczne.

Głuchota – leczenie

W przypadku głuchoty nabytej, spowodowanej chorobami i urazami, można spróbować leczenia farmakologicznego. Najczęściej chorzy otrzymują kilka leków:

  • rozszerzających naczynia;
  • wpływających na układ krzepnięcia poprzez hamowanie agregacji płytek;
  • obniżających stężenie fibrynogenu;
  • hamujących uwalnianie wolnych rodników;
  • działających przeciwobrzękowo i przeciwzapalnie (glikokortykoidy);
  • przeciwwirusowych.

I inne. Spróbować można również leczenia tlenem hiperbarycznym. Rokowania zależą od wielu czynników, nie da się więc ich z góry określić. Z kolei przy głuchocie wrodzonej zwykle nie ma sposobów na przywrócenie słuchu. Pacjent musi nauczyć się żyć bez wykorzystania zmysłu słuchu. W Polsce istnieje wiele placówek i zakładów wspierających osoby głuche.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Muzyka-Furtak E., Głuchota i niedosłuch – mechanizmy nabywania wyrazów pochodnych, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin Zakład Logopedii i Językoznawstwa Stosowanego.
  2. Narożny W., Nagła głuchota – stan naglący nie tylko dla otolaryngologa, Forum Medycyny Rodzinnej, 1/2007.
  3. Zwierzchowska A., Głuchota a uwarunkowania rozwoju morfofunkcjonalnego i motorycznego dzieci i młodzieży, AWF Katowice, 2009.
Kategorie
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Aktualności

Najpopularniejsze w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *