Parakeratoza to patologiczne zjawisko odnoszące się do zaburzeń rogowacenia naskórka, czego bezpośrednią przyczyną jest obecność w komórkach naskórka (keratynocytach) jąder komórkowych, co nie występuje w warunkach fizjologicznych. Należy wiedzieć, że parakeratoza sama w sobie nie jest jednostką chorobową, lecz objawem nieprawidłowości toczących się w organizmie.
Parakeratoza – przyczyny
Parakeratoza wiąże się ze skróceniem czasu przejścia keratynocytu (komórki odpowiedzialnej za syntezę keratyny) z warstwy podstawnej naskórka do warstwy rogowej. Jednoczesna niewłaściwa produkcja prekursora keratyny sprawia, że brak jest warstwy ziarnistej w nabłonku, zaś obecne są pręcikowate jądra komórkowe, których w warunkach prawidłowych być nie powinno. Jądra komórkowe powodują zagęszczenie warstwy rogowej naskórka, co z kolei powoduje zmniejszenie jej elastyczności. Parakeratoza może dotyczyć każdego miejsca na ciele. Jest to zjawisko charakterystyczne dla wielu chorób dermatologicznych, zwłaszcza łuszczycy, łupieżu czy łojotokowego zapalenia skóry.
Co ciekawe, w medycynie spotyka się przypadki parakeratozy w obrębie nabłonka szyjki macicy, czego możliwymi przyczynami są infekcje dróg płciowych, zaburzenia odporności, przezszyjkowe interwencje chirurgiczne bądź irygacje pochwy. Choć znane są mechanizmy powstawania patogennego rogowacenia, nie zidentyfikowano przyczyn, które powodują to zjawisko.
Parakeratoza a hiperkeratoza
Choć niekiedy spotkać się można ze stosowaniem tych pojęć zamiennie (co jest dużym błędem merytorycznym), odnoszą się one do dwóch zupełnie różnych sytuacji. Parakeratoza to patologiczne rogowacenie naskórka w związku z obecnością jąder komórkowych w komórkach. Z kolei hiperkeratoza odnosi się do nadmiernego rogowacenia naskórka bez żadnych zaburzeń w budowie nabłonka.
Objawy parakeratozy
Obraz kliniczny zależy od lokalizacji patologicznych zmian. Jeśli występują one na powierzchni skóry zauważymy zmiany skórne o charakterze twardych, szorstkich i przesuszonych placków, wykazujących tendencję do łuszczenia się. Mogą powodować świąd lub delikatne pieczenie, zwłaszcza, jeśli się je rozdrapuje czy próbuje zdjąć z powierzchni ciała. Z kolei gdy parakeratoza dotyczy szyjki macicy, przez długi czas przebiega bezobjawowo, zaś po pewnym czasie pojawiają się objawy takie jak plamienie po stosunku seksualnym czy upławy o nieprzyjemnym zapachu.
Parakeratoza – leczenie
Parakeratozę skóry można leczyć za pomocą zabiegów kosmetycznych, zwłaszcza tych o charakterze złuszczającym i regeneracyjnym. Zaliczamy do nich między innymi takie jak:
- peeling kawitacyjny;
- oksybrazja;
- mikrodermabrazja;
- radiofrekwencja mikroigłową;
- laserowe peelingi węglowe.
Warto także dobrze nawadniać organizm – zaleca się picie przynajmniej 2 litrów wody dziennie, w tym chociaż jedną szklankę z dodatkiem 3-4 kryształków soli kłodawskiej, aby uzupełnić elektrolity. Parakeratozy leczy się także miejscowo, poprzez regularne stosowanie odpowiednich kremów i maści (nierzadko z zawartością glikokortykosteroidów). Jeśli dolegliwość pojawia się w przebiegu chorób przewlekłych, leczenie trwa do końca życia pacjenta, a jego głównym celem jest uzyskanie jak najdłuższej remisji.
Natomiast parakeratozę szyjki macicy należy leczyć przyczynowo. Jeśli wynika ona z infekcji bakteryjnych dróg moczowo-płciowych lekarz zaleca antybiotykoterapię. Innymi skutecznymi metodami są między innymi krioterapia czy koagulacja. Bardzo ważna jest ocena czy zmiana naskórka nie ma podłoża nowotworowego – jeśli tak, należy jak najszybciej wdrożyć terapię onkologiczną.
Polecane produkty:
|
Olej z czarnuszki
Olej z czarnuszki to w 100% naturalny produkt o wysokiej koncentracji cennych składników odżywczych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Jest źródłem m.in. niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych (NNKT), mikroelementów, witamin Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Rubas K., Nockowski P., Dermatozy wywołane przewlekłym działaniem czynników mechanicznych, Kosmetologia Estetyczna, 1/2018.
- Jabłońska S., Majewski S., Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005.
- Onwere C., Vakharia H., Crash Course – położnictwo i ginekologia, Wydawnictwo Urban & Partner, Wrocław 2019.
