Zanik brodawki dziąsłowej, czyli zanik trójkątnych części dziąseł między zębami, może być spowodowany chorobami przyzębia (takimi jak paradontoza), cofaniem się dziąseł (recesją), nieprawidłową higieną jamy ustnej lub czynnikami mechanicznymi. Każdorazowo po zaobserwowaniu u siebie takiego zjawiska należy jak najszybciej udać się do stomatologa, ponieważ całkowity, zaawansowany zanik może nawet zwiększać ryzyko utraty zębów sąsiednich.
Zanik brodawki dziąsłowej – przyczyny
Brodawki dziąsłowe to struktury anatomiczne w jamie ustnej pełniące bardzo ważną rolę utrzymaniu jej zdrowia. Wypełniają przestrzeń między sąsiadującymi zębami, zabezpieczając korzenie zębowe przed ekspozycją na działanie czynników zewnętrznych. Pełnią ponadto rolę swoistego wskaźnika kondycji tkanek przyzębia, warunkują prawidłową artykulację dźwięków, ułatwiają utrzymanie higieny przestrzeni międzyzębowych. Zanik brodawek dziąsłowych może następować z wielu różnych przyczyn. Najczęściej są to:
- choroby przyzębia – np. zapalenie dziąseł, paradontoza;
- nieprawidłowe szczotkowanie – zbyt mocne dociskanie włosia szczoteczki do dziąsła lub niewłaściwa technika szczotkowania, naruszająca linię dziąsła i odsłaniająca szyjki zębowe;
- starzenie się organizmu – naturalna utrata objętości tkanek sprawia, że brodawki dziąsłowe również mogą zanikać;
- utrata zęba lub nieprawidłowe leczenie ortodontyczne;
- zbyt duże przestrzenie między zębami lub ich nieprawidłowy kształt, a więc niektóre wady zgryzu.
Bardzo często nie do końca wiadomo, dlaczego brodawka dziąsłowa zanika, dlatego też tak mocno podkreśla się rolę diagnostyki stomatologicznej. Specjalista pomoże zidentyfikować źródło problemu, co wpływa na możliwość wdrożenia odpowiednich metod terapeutycznych.
Zanik brodawki dziąsłowej – objawy i konsekwencje
Zanik brodawki dziąsłowej może prowadzić do pojawienia się widocznych przerw między zębami (zaobserwować można charakterystyczne „czarne trójkąty”) między zębami. Widoczne są też przerwy między zębami – szczególnie w przednim odcinku łuku zębowego. Towarzyszą temu dolegliwości stomatologiczne takie jak:
- nadwrażliwość szyjek zębowych – na zimno, ciepło lub dotyk;
- krwawienie dziąseł – zwłaszcza podczas nitkowania przestrzeni międzyzębowych lub szczotkowania zębów;
- uczucie „wydłużonych zębów” – co jest konsekwencją cofania się dziąseł.
Możliwe docelowe konsekwencje zaniku brodawek dziąsłowych prezentuje się następująco:
- estetyczne pogorszenie uśmiechu, co znacząco obniża pewność siebie. To z kolei negatywnie oddziałuje na życie zawodowe, prywatne, rodzinne;
- trudności w utrzymaniu higieny jamy ustnej – pojawia się większe ryzyko próchnicy i stanów zapalnych w przestrzeniach międzyzębowych;
- postępująca recesja dziąseł, która może prowadzić do odsłonięcia korzeni zębów;
- wzrost ryzyka chorób przyzębia – np. paradontozy, a więc ostatecznie także możliwość utraty zębów w zaawansowanych przypadkach.
Z całą pewnością tych objawów nie można bagatelizować. Każdy dbający o siebie człowiek powinien uczęszczać na kontrole stomatologiczne raz w roku. Rekomenduje się też przeprowadzanie higienizacji zębów co około 6 miesięcy, by na bieżąco pozbywać się kamienia nazębnego, osadu oraz płytki nazębnej. Jest to kluczowe zarówno dla zachowania zdrowia samych zębów, jak i dziąseł.
Zanik brodawki dziąsłowej – leczenie
Zanik brodawek dziąsłowych można leczyć na wiele sposobów. Pierwszą grupą rozwiązań są zabiegi regeneracyjne i chirurgiczne, takie jak na przykład:
- biostymulacja i biorewitalizacja dziąseł – wykorzystanie atelokolagenu, kwasu hialuronowego i aminokwasów w celu odbudowy tkanki;
- przeszczepy dziąsłowe – pobranie tkanki z podniebienia i wszczepienie jej w miejsce zaniku;
- technika tunelowa 3D – innowacyjna metoda mikrochirurgiczna pozwalająca na odbudowę brodawki bez nacięć.
Można również zdecydować się na rozwiązania medycyny estetycznej, takie jak:
- licówki lub bonding – korekta kształtu zębów w celu zamaskowania „czarnych trójkątów”;
- protezy zębowe – w przypadku zaawansowanego zaniku dziąseł, odpowiednio dobrane protezy mogą poprawić funkcję i estetykę jamy ustnej.
Metodę leczenia zawsze dobiera lekarz stomatolog po bliższym zapoznaniu się z danym przypadkiem klinicznym. Bez względu na to, jakie działania zostaną podjęte, kluczowe jest wprowadzenie właściwych nawyków higieny jamy ustnej.
Bibliografia
- Jóżwik M., Kopański Z., Rozwój i budowa przyzębia, Journal of Clinical Healthcare 1 (2014).
- Mueller H., Periodontologia, Wydawnictwo Urban&Partner, Wrocław 2017.
