Kardiolipina

Spis treści

Kardiolipina jest unikalnym fosfolipidem o charakterystycznej budowie. Lokalizuje się głównie w wewnętrznej błonie mitochondriów, czyli organelli komórkowych odpowiedzialnych przede wszystkim za produkcję energii w postaci ATP. Nazwa omawianego związku pochodzi od tego, że po raz pierwszy wyizolowano go z mięśnia sercowego wołu.

Kardiolipina

Kardiolipina – charakterystyka

Cząsteczka kadriolipiny zawiera w swojej budowie aż 4 grupy acylowe i jest niezwykle bogata w kwas linolowy. Do jej produkcji niezbędne są odpowiednie ilości kwasu fosfatydowego. Jednak w przeciwieństwie do pozostałych fosfolipidów błonowych, które powstają na siateczce śródplazmatycznej, produkcja kardiolipiny odbywa się niemal wyłącznie na wewnętrznej powierzchni błon mitochondrialnych. Etapy krok po kroku można przedstawić następująco:

  • cytydynodifosforan-1,2-diacyloglicerolu powstaje z kwasu fosfatydowego i cytydyno-5’-tri-fosforanu, przy czym za katalizację tej reakcji odpowiada syntaza CDP-DAG;
  • przyłączenie glicerolo-3-fosforanu z CDP-DAG oraz synteza fosfatydyloglicerofosforanu;
  • odłączenie reszty fosforanowej z fosfatydyloglicerofosforanu i utworzenie fosfatydyloglicerolu;
  • katalizowanie kondensacji fosfatydyloglicerolu z kolejną cząsteczką CDP-DAG i utworzenie się cząsteczki kardiolipiny.

Cały mechanizm został bardzo dobrze poznany i opisany. Budowa poszczególnych cząsteczek kardiolipiny może różnić się w zależności od lokalizacji związku. Przykładowo, w mózgu budowa jest znacznie bardziej zróżnicowana niż w mięśniu sercowym.

Kardiolipina – funkcje

Kardiolipina spełnia 3 podstawowe i niezwykle ważne dla ludzkiego organizmu funkcje:

  • związana niemal wyłącznie z wewnętrzną błoną mitochondrialną odpowiada za optymalną aktywność enzymów łańcucha oddechowego i prawidłowy przebieg fosforylacji oksydacyjnej;
  • zapewnia efektywny transport wysokoenergetycznych fosforanów z mitochondriów do cytoplazmy;
  • reguluje zależne od mitochondriów etapy apoptozy.

Cząsteczki kardiolipiny wykazują dużą zdolność do oddziaływania z białkami błonowymi oraz do utrzymania prawidłowej płynności wewnętrznej błony mitochondrialnej. Wpływa to pozytywnie na stabilność osmotyczną komórek.

Badanie przeciwciał przeciwko kardiolipinie

Istotnym badaniem diagnostycznym w dzisiejszych czasach jest ocena przeciwciał przeciwko kardiolipinie. Uzupełnia rozpoznanie m.in. zespołu antyfosfolipidowego i zakrzepicy związanej ze stwardnieniem zanikowym bocznym czy innymi chorobami z autoagresji. Wskazaniami do badania są przede wszystkim:

  • choroby nerek;
  • obecność nietypowych zmian skórnych, np. siności siateczkowatej skóry lub martwicy opuszek palców;
  • objawy neurologiczne niewynikające z obecności zakrzepów mózgowych naczyń krwionośnych;
  • trombocytopenia lub niedokrwistość hemolityczna o nieustalonej etiologii;
  • nawracające i częste poronienia u kobiet;
  • szmery serca;
  • zakrzepica żył głębokich.

W przypadku wykrycia podwyższonych zmian przeciwciał, test należy powtórzyć po upływie około 12 tygodni. Oceny dokonuje się na podstawie badania krwi, a na jej pobranie należy przyjść na czczo.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Duda M., Kardiolipina w chorobach układu sercowo-naczyniowego, Postępy Nauk Medycznych, 12/2016.
  2. Szturmowicz M., Zespół antyfosfolipidowy — współczesne kryteria rozpoznawania i zasady leczenia, Pneumonologia i Alergologia Polska, 77/2009.
Kategorie
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Aktualności

Najpopularniejsze w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *