Implanty zębów to kilkumilimetrowe elementy kształtu stożka, które po osadzeniu w kości szczęki naśladują utracone z różnych powodów naturalne korzenie zębów. W praktyce, słowo „implantoprotetyka” oznacza posługiwanie się zabiegową procedurą implantacji w połączeniu z protetyczną rekonstrukcją uzębienia, przy czym liczba i rozmieszczenie wszczepów filarowych zależą od planu docelowego zaopatrzenia protetycznego.
Klasyfikacja pacjenta do zabiegu
Implanty zębów mogą być zastosowane u każdej osoby, która spełnia niżej wymieniowe warunki:
- dobry ogólny stan zdrowia;
- brak miejscowych zmian patologicznych w jamie ustnej;
- zakończony okres wzrostowy szczęk;
- dobra higiena jamy ustnej;
- odpowiednia ilość i dobra jakość struktur kostnych;
- gotowość pacjenta do zaakceptowania ryzyka zabiegowego i dobra współpraca.
Dodatkowo należy odrzucić ewentualne przeciwwskazania, takie jak:
- ciąża;
- cukrzyca;
- choroby nowotworowe;
- paradontoza;
- zapalenie śluzówki.
O klasyfikacji pacjenta do leczenia decyduje stomatolog zajmujący się danym przypadkiem. Zabieg nadaje się dla każdego, kto chce uzupełnić ubytki w jamie ustnej. Dzięki implantacji można uzupełnić lukę po pojedynczym zębie, po kilku zębach, a nawet w przypadku całkowitego bezzębia.
Implanty zębów – rodzaje
Wyróżnia się 2 podstawowe rodzaje implantów zęba – tytanowe i cyrkonowe. Tytanowe są tańsze, ale ich wadą jest kolor. W przypadku obniżenia linii dziąseł metal może się uwidocznić. Z kolei implanty zęba cyrkonowe są koloru kości słoniowej, przez co uznaje się je za bardziej estetyczne. Oba rodzaje są bardzo wytrzymałe, odporne i dobrze integrują się z tkanką kostną w jamie ustnej.
Jak wygląda zabieg implantacji?
Współczesne wszczepy kostne wprowadzane są do kości szczęki i żuchwy, a ich lokalizacja w przybliżeniu odpowiada usytuowaniu korzeni zębów naturalnych. Wybór odpowiedniego rodzaju wszczepu (kształtu i wymiarów) zależy od jego lokalizacji, uwarunkowanej konkretną sytuacją anatomii wyrostka zębodołowego, a także rodzaju planowanej konstrukcji docelowego zaopatrzenia protetycznego. W związku z tym uznaje się, że najkorzystniejszy rozkład sił żucia i najlepsze efekty funkcjonalne uzyskuje się stosując cylindryczne formy śrubowe wszczepów tytanowych o specjalnej preparacji struktury ich powierzchni.
Procesy biologicznej interakcji pomiędzy powierzchnią wszczepu a nawarstwiającymi się komórkami kostnymi i strukturami naczyniowymi tkanek okołoszczepowych zależą między innymi od:
- regeneracyjnych możliwości organizmu;
- stopnia odporności na uraz operacyjny i czynniki infekcyjne;
- rodzaju powierzchni implantu;
- działania obciążeń okluzyjnych.
Na początku lekarz stomatolog przygotuje wyciski i modele diagnostyczne, a także określi rodzaj i lokalizację implantów z zarysem na modelach. Konieczne jest sporządzenie planu zaopatrzenia protetycznego wczesnego i docelowego. Dentysta musi wykonać płytkę na wyrostek zębodołowy z kontrolnymi punktami do analizy RTG oraz szablony z ustawionymi zębami sztucznymi.
W rzeczywistości cały zabieg implantacji zęba można przedstawić w trzech krokach. Najpierw, po przygotowaniu pacjenta i wykonaniu podstawowych czynności opisanych wyżej, dentysta wszczepia implant w kość szczęki. Następnie zakłada śrubę gojącą. Na końcu zaś mocuje na tak przygotowanym wszczepie sztuczny ząb.
Implanty zębów po zabiegu
W efekcie chirurgicznej interwencji, w bezpośredniej okolicy wszczepu, w wyniku uszkodzenia naczyń krwionośnych i wynaczynienia krwi oraz urazu beleczek kostnych dochodzi do powstania mikroprzestrzeni wokół implantu. Wypełnia się ona bezpośrednio po zabiegu skrzepem. Z kolei w skrzepie znajdują się czynniki wzrostowe oraz inne składniki, które zaczynają tworzyć organiczną macierz podobną do cementu korzeniowego. Powstający układ włókien zawierający spore ilości kolagenu oplata implant i wypełnia stopniowo powstałą podczas zabiegu implantacji mikroprzestrzeń. Aby proces przebiegał w sposób prawidłowy należy:
- dbać o higienę jamy ustnej – okolicę zabiegową oczyszczać delikatnie specjalną szczoteczką;
- zażywać antybiotyk przepisany przez lekarza;
- na okolicę operowaną zewnątrzustnie stosować zimne okłady;
- nakładać maść lub żel zalecony przez dentystę bezpośrednio na okolicę zabiegową;
- spać z lekko uniesioną głową;
- unikać bardzo intensywnego wysiłku fizycznego i przegrzewania organizmu (sauna, gorące kąpiele) do 1 tygodnia po zabiegu;
- wstrzymać się od palenia papierosów.
Bibliografia
- Majewski S., Współczesna protetyka stomatologiczna, Wydawnictwo Urban&Partner, Wrocław 2014.
