Kieł

Spis treści

Kieł to najsilniej rozwinięty ząb jednokorzeniowy, charakterystyczny dla uzębienia heterodontycznego. Występuje parzyście w górnym i dolnym łuku zębowym, przy czym lokalizuje się za siekaczami. Pełni ważne funkcje u zwierząt mięsożernych, u ludzi zaś służy głównie do odgryzania kęsów pokarmowych.

Kieł

Jak zbudowany jest kieł?

Korona kła jest stożkowata, zakończona ściętym wierzchołkiem. Obydwie powierzchnie – językowa i wargowa są wypukłe. Korzeń zaś jest pojedynczy, długi i silny. W jamie ustnej wyróżnić można kły górne i dolne.

Kły górne

W budowie anatomicznej kłów górnych można scharakteryzować następujące elementy:

  • pięciokątna powierzchnia wargowa;
  • grzebień na powierzchni wargowej, który dzieli ją na część przyśrodkową (wypukłą) i boczną (płaską);
  • wypukła powierzchnia podniebienna, podzielona listewką na 2 części i kończąca się wydatnym guzkiem zębowym;
  • komora obszerna, najszersza na granicy korony i korzenia;
  • silnie rozwinięty korzeń, dłuższy niż w przypadku pozostałych zębów.

Powierzchnie styczne są trójkątne, a guzek zębowy na górnym kle może się znacznie rozrastać. W krańcowych przypadkach osiąga nawet powierzchnię żucia. Typowe jest również zużywanie się guzka zębowego.

Kły dolne

Kły dolne są bardzo podobne do górnych, posiadają jednak stosunkowo krótszy korzeń i większą koronę. Cechami anatomicznymi dolnych kłów są:

  • płaska lub wklęsła powierzchnia językowa;
  • mniej wyraźne guzek i grzebień niż w przypadku kłów górnych;
  • wyraźnie wykształcone bruzdy podłużne, zwłaszcza na powierzchni dystalnej;
  • często rozdzielony na końcu korzeń, wykazujący ponadto liczne formy przejściowe aż do postaci dwukorzeniowej.

Charakterystyczne jest szybkie zużywanie się wierzchołka, podczas gdy w górnych kłach zużywa się głównie guzek zębowy.

Zobacz również: Difiodoncja.

Za co odpowiadają kły?

Przeznaczenie kłów jest inne u ludzi i inne u zwierząt. U większości ssaków wystają one ponad powierzchnię żucia innych zębów i służą do przytrzymywanie pokarmów. Niekiedy są cechą płciową lub służą do atakowania zwierząt, walki czy polowania. U człowieka utraciły one tę funkcję, przez co zwykle nie wystają ponad powierzchnię żucia innych zębów. Ich rola polega na odgryzaniu kęsów i ich żuciu.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Łasiński W., Anatomia głowy dla stomatologów, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1993.
  2. Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, Tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
Kategorie
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Aktualności

Najpopularniejsze w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *