Mepiwakaina to lek z grupy amidowych środków znieczulających miejscowo. Stosuje się go po to, by zablokować przewodzenie bólu w określonym obszarze ciała podczas zabiegów i bolesnych procedur medycznych. Blokuje przewodzenie impulsów nerwowych, w związku z czym miejsce poddane znieczuleniu traci czucie bólu na pewien czas.
Mepiwakaina – charakterystyka
Mepiwakaina to związek chemiczny z grupy amidowych anestetyków lokalnych o wzorze sumarycznym C₁₅H₂₂N₂O. Oznacza to, że w jej strukturze pod względem chemicznym znaleźć można wiązanie amidowe łączące część aromatyczną z łańcuchem bocznym. Jest to charakterystyczna cecha odróżniająca ją od starszych anestetyków estrowych. Omawiany związek jest metabolizowany głównie w wątrobie przez enzymy mikrosomalne, a wydalany w największym stopniu przez nerki. W przypadku chorób wątroby lub nerek metabolizm i eliminacja mepiwakainy mogą zatem ulec istotnej zmianie. Zmiany farmakokinetyczne obserwuje się ponadto wraz z wiekiem.
Zalecane dawki tego leku każdorazowo muszą uwzględniać masę ciała pacjenta. Maksymalna zalecana dawka wynosi 4,4 mg/kg masy ciała, przy czym bezwzględna maksymalna zalecana dawka to 300 mg. Mepiwakainę podaje się wyłącznie przez osoby uprawnione, w warunkach medycznych, w następujące sposoby:
- znieczulenie nasiękowe – lek wstrzykuje się bezpośrednio w tkanki w miejscu zabiegu, aby zablokować przewodzenie bólu w niewielkim obszarze;
- znieczulenie przewodowe (nerwowe) – lek podaje się w pobliżu nerwu lub splotu nerwowego, aby znieczulić większy obszar, co ma miejsce np. w stomatologii lub zabiegach kończyn;
- znieczulenie okołonerwowe (regionalne) – wykorzytywane w anestezjologii do blokad większych nerwów lub grup nerwów;
- znieczulenie zewnątrzoponowe lub podpajęczynówkowe – w Polsce raczej stosowane.
Jako że mepiwakaina jest metabolizowana w wątrobie, co u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może prowadzić do zwiększenia stężenia w osoczu, szczególnie po ponownym podaniu.
Mepiwakaina – działanie
Omawiany związek chemiczny wykazuje działanie przeciwbólowe, a mechanizm ten został bardzo dobrze poznany. Mepiwakaina wiąże się z napięciozależnymi kanałami sodowymi (Na⁺) w błonie neuronu, uniemożliwia ich otwarcie, przez co impuls nerwowy nie może się rozprzestrzeniać. Rezultatem staje się brak odczuwania dolegliwości bólowych w znieczulonym obszarze, a czasem także osłabienie czucia dotyku, temperatury i ruchu (w zależności od dawki i miejsca podania).
Lek ten charakteryzuje się dość szybkim czasem działania, ponieważ ma pKa zbliżone do pH tkanek, co sprzyja szybkiemu przenikaniu do nerwów. Działanie jest odwracalne, ustępuje po kilku godzinach.
Mepiwakaina – przeciwwskazania
Stosowanie mepiwakainy jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na produkt, inne amidowe środki znieczulające lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych w wywiadzie. Stosowanie mepiwakainy jest przeciwwskazane również u dzieci w wieku poniżej 4 lat (i o masie ciała poniżej 20 kg). Środki miejscowo znieczulające jako środki o depresyjnym wpływie na funkcję układu krążenia wywierają negatywne działanie inotropowe i chronotropowe na mięsień sercowy i powodują rozszerzenie naczyń obwodowych. Może to prowadzić do niedociśnienia i zapaści krążeniowej. Stosowanie mepiwakainy jest zatem przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego, niewyrównanymi za pomocą wszczepionego rozrusznika.
Polecane produkty:
|
Olej z czarnuszki bioalgi
Olej z czarnuszki to w 100% naturalny produkt o wysokiej koncentracji składników odżywczych. Jest źródłem m.in. niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, mikroelementów, witamin. Wykazuje działanie antygrzybiczne, przeciwwirusowe, antyalergiczne, ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Radkowski P., Lipińska A., Kędziora B., Dawidowska-Fridrych J., Mandziuk-Radkowska O., Zastosowanie leków miejscowo znieczulających w anestezji położniczej, Anestezjologia i Ratownictwo 2022; 16: 25-32.
- https://www.ema.europa.eu/pl/documents/referral/scandonest-article-30-referral-annex-ii_pl.pdf.
