Wybielanie zębów martwych jest znacznie trudniejsze niż w przypadku zębów żywych, ponieważ nie posiadają one miazgi. Zabieg może zostać przeprowadzony wyłącznie w profesjonalnym gabinecie stomatologicznym – nie ma możliwości wybielenia zębów martwych samodzielnie w domu.
Wybielanie zębów martwych – metody
Wyróżnia się 2 podstawowe metody wybielania zębów martwych:
- stopniowego wybielania;
- intensywnego wybielania.
Wprawdzie istnieją jeszcze inne metody wybielania martwych zębów (np. aplikacja gotowych preparatów czy ściśle przylegających nakładek), jednak tylko powyższe dają najlepsze efekty.
Metoda stopniowego wybielania
Znana jest jako metoda „Walking Bleach”. W trakcie zabiegu wykorzystuje się 3% wodę utlenioną oraz nadboran sodu. Na początku należy wykonać zdjęcie RTG i sfotografować zęby. Następnie zabezpiecza się dziąsła odpowiednim preparatem (często jest to zwykła wazelina) i zakłada koferdam (element ochronny). W dalszej kolejności lekarz przedostaje się do komory zęba od strony punktu trepanacyjnego i usuwa wypełnienie komory zęba i jego kanału 1-2 mm poniżej szyjki. Na końcu wystarczy już nałożyć cienką warstwę specjalnego cementu na ujście kanałowe, usunąć na wolnych obrotach powierzchniową warstwę zębiny od strony komory zęba i odtłuścić komorę np. acetonem. Tak przygotowany ząb jest już gotowy do wybielania. Teraz należy wypełnić komorę zęba środkiem wybielającym lub gotowymi preparatami i szczelnie wypełnić wszelkie ubytki odpowiednim preparatem. Po kilku dniach należy zgłosić się na wizytę kontrolną. Jeśli efekt nie jest zadowalający zabieg należy powtórzyć. Zazwyczaj do 3 wizyt wystarcza, aby uzyskać oczekiwany rezultat.
Metoda intensywnego wybielania
Metoda intensywnego wybielania znana jest jako „Power Bleaching” lub metoda termokatalityczna. Przygotowanie zęba do zabiegu prezentuje się podobnie jak w poprzednim przypadku. Po przygotowaniu zęba wypełnia się jego komorę mieszanką nadboranu sodu i preparatu, po czym należy ogrzewać ząb przez 2-5 minut. Po upływie tego czasu substancje się usuwa i zakłada nową porcję. Cały proces należy powtarzać co 5 minut przez pół godziny. Jeśli po 2 dniach osiągnięty kolor zęba utrzymuje się, a pacjent jest zadowolony można wykonać wypełnienie.
Skutki uboczne
Do objawów niepożądanych pojawiających się po wybieleniu zębów należą:
- nadwrażliwość zębów;
- podrażnienie dziąsła;
- nadmierna wrażliwość języka czy warg;
- zaburzenia ze strony stawu skroniowo-żuchwowego.
Dolegliwości te zwykle jednak mijają po maksymalnie 3 dniach od momentu wybielenia zębów. Jeśli którykolwiek z objawów utrzymuje się dłużej, należy skonsultować się z lekarzem stomatologiem.
Przeciwwskazania
Do przeciwwskazań do wykonania zabiegu jakim jest wybielanie zębów martwych należą:
- nadwrażliwość zębów;
- ciąża i karmienie piersią;
- ciężkie lub powikłane choroby układowe;
- alergia na środki wybielające;
- palenie papierosów;
- stosowanie silnych leków.
O kwalifikacji pacjenta do zabiegu decyduje lekarz stomatolog po przeprowadzeniu wywiadu personalnego.
Podsumowanie
Wybielanie zębów martwych jest procedurą trudną, czasochłonną i nie zawsze dającą efekty. Należy bowiem wiedzieć, że w ciągu 1-8 lat od zabiegu może nastąpić do 40% utraty efektu wybielającego. Niekiedy procedura może być nawet niebezpieczna.
Trzeba także pamiętać, że przez kilka następnych lat należy zgłaszać się raz w roku na wizytę kontrolną celem oceny wybielonego martwego zęba. Pacjenci coraz częściej zgłaszają się na wybielanie zębów, ponieważ wzrosła świadomość estetyki. Dlatego wybierając gabinet stomatologiczny zawsze należy określić kompetencje pracowników. Zwłaszcza w przypadku wybielania zębów martwych.
Polecane produkty:
|
Kolagen naturalny
Kolagen do picia to naturalny produkt z opatentowaną formułą Peptiplus® hydrolizowanego kolagenu. Dzięki temu jest bardzo wysokiej wchłanialności ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Jańczuk Z., Stomatologia zachowawcza, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2004.
- Kościelniak D., Jurczak A., Kołodziej I., Słowik J., Współczesne metody wybielania zębów po leczeniu endodontycznym oraz bezpieczeństwo ich stosowania, Implantoprotetyka 2/2009.
