Kość gnykowa (łac. os hyoideum) znajduje się między żuchwą a przednią powierzchnią szyi. To nieparzysta struktura o podkowiastym kształcie. Wyróżnia ją to, że nie łączy się z żadnymi innymi kośćmi.
Jak zbudowana jest kość gnykowa?
Kość gnykowa składa się z następujących struktur:
- trzon;
- para rogów większych;
- para rogów mniejszych.
W budowie trzonu wyróżnia się dwie powierzchnie – przednią i tylną. Powierzchnia przednia jest chropowata, ponieważ stanowi miejsce przyczepu wielu mięśni. Z kolei powierzchnia tylna jest gładka. Na bocznych końcach trzonu znajdują się niewielkie dołeczki, dzięki którym trzon łączy się z rogami większymi i rogami mniejszymi.
Rogi większe są cienkie i bocznie spłaszczone. Biegną z końców bocznych trzonu ku tyłowi i nieco ku górze. Na swoich końcach posiadają guzkowate zgrubienia. Przyczepiają się do nich mięśnie:
- gnykowo-językowy;
- zwieracz środkowy gardła;
- tarczowo-gnykowy.
Rogi większe połączone są z trzonem za pośrednictwem chrząstkozrostu. Połączenie to w starszym wieku bardzo często zmienia się w kościozrost. Rogi mniejsze z kolei to dwie małe, stożkowate wyniosłości chrzęstne. Swoimi podstawami odchodzą od miejsca połączenia trzonu z rogami większymi. To właśnie do nich przyczepiają się:
- więzadło rylcowo-gnykowe;
- część środkowego zwieracza gardła;
- mięsień chrząstkowo-językowy.
Kość gnykową tworzy niemal w całości istota zbita. Niewielkie pozostałości istoty gąbczastej można spotkać jedynie w najgrubszych częściach trzonu i rogów większych.
Rozwój kości gnykowej
Kość gnykowa rozwija się z chrzęstnego szkieletu trzewnego, przy czym każda z części składowych rozwija się z osobnego punktu kostnienia (ogólnie jest ich 5). Ciekawostką jest, że więzadła rylcowo-gnykowe mogą na ulegać skostnieniu na różnej wielkości swojego przebiegu.
Polecane produkty:
|
Naturalny koenzym Q10
Koenzym Q10 bioalgi to naturalny produkt, uzupełniający niedobory tej ważnej dla organizmu substancji. Jest to czysty izomer trans, taki sam jak występuje w ciele człowieka. Dzięki temu posiada bardzo wysoką biodostępność (wchłanialność) ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, Tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
