Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa

Spis treści

Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa (MIH) to grupa zaburzeń rozwojowych mineralizacji szkliwa zębów stałych. Dotyczy pierwszych zębów trzonowych oraz zębów siecznych. Czynnik etiologiczny nie został do końca poznany, dlatego profilaktyka dolegliwości staje się utrudniona. Konsekwencjami hipomineralizacji są przede wszystkim nadwrażliwość zębów oraz gwałtownie przebiegająca próchnica.

Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa (MIH)

 

Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa – przyczyny

Choć dokładne przyczyny rozwoju MIH nie są znane, badacze wyróżniają kilka czynników ryzyka oraz poddają schorzenie ciągłym badaniom i próbom klinicznym. W przebiegu badania z wykorzystaniem nowoczesnych technologii mapowania genów odkryto potencjalne miejsce genu na 22 chromosomie, mocno powiązane z rozwojem hipomineralizacji szkliwa. Współcześnie uważa się więc, że dolegliwość może mieć podłoże genetyczne.

W innym badaniu udowodniono, że ryzyko rozwoju MIH wiąże się z chorobami układu oddechowego przebytymi w wieku dziecięcym, zwłaszcza przed ukończeniem 4. roku życia. Mowa głównie o zapaleniu płuc oraz zapaleniu oskrzeli. Wciąż jednak nie wiadomo, czy za rozwój MIH odpowiada sama choroba czy leki przyjmowane w jej przebiegu.

Co ciekawe, na wystąpienie hipomineralizacji trzonowcowo-siekaczowej nie mają wpływu choroby matki przebyte w okresie ciąży, jej styl życia (dieta, aktywność fizyczna, palenie papierosów) czy przyjmowane leki. Wykazano jednak, że ryzyko hipomineralizacji szkliwa wzrasta aż 5-krotnie u dzieci, u których stwierdza się współistnienie dwóch czynników: karmienia piersią po ukończeniu 6. miesiąca życia oraz późnego wprowadzenia mieszanek dla niemowląt.

Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa – objawy

Zmiany szkliwa w przebiegu hipomineralizacji manifestują się jako dobrze odgraniczone, asymetryczne obszary utraty przezierności szkliwa. Posiadają zabarwienie od białego, poprzez żółte aż do brązowego, są więc niejednorodne. Lokalizują się głównie na powierzchni zgryzowej, jednak mają tendencję do rozprzestrzeniania się w kierunku szyjki zęba. Dzięki temu można z łatwością odróżnić je od zwykłej fluorozy i podjąć odpowiednie, celowane leczenie.

W przebiegu MIH szkliwo zębów jest kruche i porowate, przez co z łatwością ulega kruszeniu i odłamywaniu się. W efekcie tego powstają ubytki szkliwa, stanowiące idealne miejsce do gromadzenia się resztek pokarmowych, bakterii i do rozwoju próchnicy. Ubytki szkliwa odsłaniające zębinę powodują poważną nadwrażliwość zębów, objawiającą się głównie podczas jedzenia zimnych i gorących pokarmów.

Zobacz również: Próchnica butelkowa.

Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa – leczenie

W przypadku zaobserwowania hipomineralizacji trzonowcowo-siekaczowej należy jak najszybciej zabrać dziecko do stomatologa. Prawdopodobnie podda się ono badaniu bardzo niechętnie, co ma związek z bólem i nadwrażliwością, profesjonalne leczenie jest jednak konieczne i tylko dzięki niemu dziecko może ocalić zęby. Zęby z zaawansowanymi i poważnymi zmianami wymagają rozległej odbudowy z powodu utraty szkliwa oraz wtórnego rozwoju zmian próchnicowych. Mechaniczne opracowanie twardych tkanek zajętego zęba może być bolesne nawet mimo znieczulenia, co znacznie komplikuje leczenie. We współczesnej stomatologii ustalono schemat postępowania terapeutycznego przy hipomineralizacji trzonowcowo-siekaczowej, składający się z 6 etapów:

  1. Określenie stopnia ryzyka rozwoju choroby.
  2. Wczesna diagnoza.
  3. Remineralizacja oraz zmniejszenie wrażliwości zębiny.
  4. Zapobieganie rozwojowi ubytków próchniczych, a także profilaktyka posterupcyjnych uszkodzeń szkliwa.
  5. Odbudowa tkanek twardych zębów.
  6. Utrzymanie efektów terapeutycznych poprzez profilaktykę.

Zaleca się jednocześnie stosowanie środków zawierających duże stężenie fluoru oraz całkowite odstawienie słodyczy, kwaśnych pokarmów czy gazowanych napojów. Uznaną metodą w przypadku umiarkowanie nasilonej hipomineralizacji trzonowcowo-siekaczowej w obrębie zębów siecznych jest mikroabrazja i estetyczna odbudowa z wykorzystaniem materiałów kompozytowych. Mikroabrazja polega na usunięciu powierzchownej warstwy szkliwa przy użyciu kwasów, np. 18% kwasu chlorowodorowego. Leczenie zawsze dobierane jest jednak do wieku i potrzeb pacjenta.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Michałek-Pasternak E., Andrzejuk M., Boguszewska-Gutenbaum H., Janicha J., Olczak-Kowalczyk D., Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa. Przegląd piśmiennictwa, Nowa Stomatologia, 3/2013.
  2. Falkowska S., Stawiecka M., Milewska R., Kuźmiuk A., Chorzewska E., Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa (MIH) – etiologia, obraz kliniczny, leczenie, Nowa Stomatologia, 1/2019.
  3. Głódkowska N., Hipomineralizacja trzonowcowo-siekaczowa (MIH) w populacji dzieci polskich, Gdańsk 2020.
Kategorie
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Aktualności

Najpopularniejsze w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *