Powiększenie dziąsła zębowego jest zabiegiem znanym już w pierwszej połowie XX. wieku. Odpowiednia szerokość dziąsła gwarantuje utrzymanie jego zdrowia oraz zachowanie poziomu przyczepu łącznotkankowego.
Czy rozmiar dziąsła jest ważny?
Wykazano, że wąska strefa dziąsła może przyczyniać się do:
- sprzyjania zalegania płytki bakteryjnej;
- niewystarczającego zabezpieczania dziąsła brzeżnego podczas żucia;
- powstawania głębokich kieszonek przyzębnych;
- gromadzenia resztek pokarmowych w trakcie żucia;
- utrudniania procesów higienicznych.
Odpowiednia szerokość dziąsła powinna zabezpieczać tkanki przed urazami i zapobiegać akumulacji płytki. W konsekwencji – powinna zapobiegać rozwojowi stanów zapalnych w obrębie przyzębia. Wykazano, że szerokość strefy dziąsłowej ma wpływ na kondycję przyzębia, jednakże nie jest czynnikiem kluczowym. Z tego względu współcześnie zabieg powiększania dziąsła wykonuje się raczej rzadko. Nie istnieją bowiem częste wskazania do jego wykonywania.
Wskazania do powiększenia dziąsła
Wąska strefa dziąsła nie jest wystarczającym wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu powiększającego ją. Poszerzenie dziąsła może być rozpatrywane wówczas, gdy:
- pacjent nie może utrzymać prawidłowej higieny jamy ustnej z powodu wąskiej strefy dziąsła;
- występuje tak zwany pull syndrome, czyli dodatni test pociągania i odrywania dziąseł;
- należy pogrubić cienki fenotyp dziąsła celem minimalizacji ryzyka wystąpienia recesji dziąseł;
- planuje się leczenie ortodontyczne, a przemieszczenie zębów może prowadzić do dehiscencji kości wyrostka;
- poddziąsłowa odbudowa protetyczna zostaje umieszczona w miejscach z bardzo cienkim dziąsłem.
Należy pamiętać zatem, że powiększenie dziąsła w dzisiejszych czasach jest uznawane raczej za ostateczność. Wcześniej warto wypróbować inne metody lub w razie braku wskazań – obserwować zmiany zachodzące w dziąsłach i w razie wątpliwości zgłosić się do periodontologa na kontrolę.
Powiększenie dziąsła – metody
Pierwsze techniki pogłębiania przedsionka i poszerzania strefy dziąsła zębodołowego polegały na przesunięciu tkanek miękkich w kierunku wierzchołkowym, pozostawiając odsłoniętą kość wyrostka zębodołowego. Tą metodą leczenia uzyskiwano szerszą strefę dziąsła, jednak ekspozycja kości wyrostka zębodołowego powodowała jego resorpcję z częściową utratą wysokości. W efekcie, w operowanych miejscach powstawały recesje dziąsła brzeżnego. W związku z tymi powikłaniami i obecnością bólu pooperacyjnego techniki obnażania nie są obecnie polecane ani uzasadnione w leczeniu periodontologicznym.
Omawiając historię, warto wspomnieć również o metodzie Kazanjiana, która powstała w 1935 roku. Stosuje się ją celem pogłębienia przedsionka jamy ustnej. Polega ona na wszyciu płata błony śluzowej wyścielającej w łożysko przygotowane dowierzchołkowo od linii śluzówkowo-dziąsłowej. Ta metoda stosowana jest u dzieci, ponieważ podczas zabiegu oszczędza się okostną.
Inną metodą jest przecięcie i przemieszczenie okostnej. Niestety, po tych zabiegach często dochodzi do powstawania blizn i stwardnienia okostnej. Obecnie zabiegi te wykonuje się często celem augmentacji wyrostka w połączeniu z wprowadzeniem przeszczepów bloków kostnych w postępowaniu przedimplantologicznym.
Bibliografia
- Górska R., Konopka T., Periodontologia współczesna, Wydawnictwo MTP, Warszawa 2013.
- Gałecka-Wanatowicz D., Stachura-Spłuszka A., Jurczak A., Chomyszyn-Gajewska M., Stany zapalne dziąseł w wieku pokwitaniowym (puberty gingivitis) – przegląd piśmiennictwa, Nowa Stomatologia, 3/2012.
Polecane produkty:
|
Kolagen naturalny
Kolagen do picia to naturalny produkt z opatentowaną formułą Peptiplus® hydrolizowanego kolagenu. Dzięki temu jest bardzo wysokiej wchłanialności ... Zobacz więcej... |
