Dysplazja zębiny to wrodzone zaburzenie tkanek twardych zęba. Jednostka występuje niezwykle rzadko – średnio u 1 na 100 000 osób. Polega na zaburzeniu rozwoju zębiny, a przebieg kliniczny zależy od tego, czy choroba występuje jako typ I czy typ II.
Z czego wynika dysplazja zębiny?
Dysplazja zębiny to zaburzenie genetyczne dziedziczone autosomalnie dominująco, niezależnie od płci. Wiąże się ona najprawdopodobniej z mutacją genu na chromosomie 4q 13-21. Przypuszcza się, że przyczyną dysplazji zębiny jest migracja nieprawidłowych komórek nabłonkowych pochewki Hertwiga do brodawki zębowej. W efekcie komórki te indukują odontoblasty do niewłaściwego ich różnicowania się, co powoduje odkładanie patologicznej zębiny.
Objawy dysplazji zębiny
Jak wspomniano, wyróżniamy dwa typy choroby. Dysplazja typu I, inaczej korzeniowa, często jest niewykrywalna, ponieważ korony zębów posiadają prawidłowa budowę. Są jednocześnie odporne na próchnicę i ścieranie, więc nic nie wskazuje na toczącą się patologię. Odkrywana jest ona zwykle w momencie zgłoszenia się pacjenta do stomatologa z odsłoniętymi szyjkami czy wzmożoną ruchomością zębów. Dysplazję typu I można rozpoznać jedynie na zdjęciu. W RTG widać:
- skrócone korzenie zębów;
- częściowo lub całkowicie zobliterowaną komorę miazgi;
- zębiniaki w 1/3 przywierzchołkowej komory;
- rozrzedzenie struktury kości wokół korzeni zębów;
- torbiele.
Sporadycznie pacjenci skarżą się na dolegliwości bólowe wzmagające się w pozycji leżącej, charakterystyczne dla zgorzeli miazgi. Typ I dysplazji dzieli się dodatkowo na cztery podtypy:
- Ia – najbardziej zaawansowany, w jego przebiegu zęby nie mają korzeni;
- Ib – korzenie występują w formie szczątkowej;
- Ic – korzenie są skrócone;
- Id – korzenie mają normalną długość, jednak w komorach stwierdza się obecność zębiniaków.
Dysplazja typu II, inaczej koronowa, dotyczy zarówno zębów stałych, jak i mlecznych. Nie obserwuje się patologicznej ruchomości zębów ani zmian w przyzębiu brzeżnym, natomiast korzenie pod względem długości i kształtu pozostają w normie. Dla tej postaci choroby typowe są zęby skorupkowate – komora zębów trzonowych przybiera kształt płomienia. W komorze można zauważyć zębiniaki.
Zobacz również: Ubytki niepróchnicowego pochodzenia.
Leczenie dysplazji zębiny
Leczenie dysplazji zębiny nie należy do prostych. Z całą pewnością w większości przypadków odradza się leczenie kanałowe, które może jeszcze bardziej uszkodzić korzenie i komory zębowe. Zęby z ropniami okołowierzchołkowymi lub martwą miazgą zwykle są usuwane. Zęby z dłuższymi kanałami można leczyć chirurgicznie, poprzez ich wypełnienie lub ortodontycznie. Metodą z wyboru jest często implantacja. W efekcie można powiedzieć, że leczenie pacjenta powinno być kompleksowe i indywidualne. Każdy przypadek różni się między innymi obrazem klinicznym i oczekiwaniami końcowymi.
Polecane produkty:
|
Kolagen naturalny
Kolagen do picia to naturalny produkt z opatentowaną formułą Peptiplus® hydrolizowanego kolagenu. Dzięki temu jest bardzo wysokiej wchłanialności ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Szczepanek D., Emerich K., Metody leczenia wybranych powikłań dysplazji zębiny typu I – opis pięciu przypadków, Nowa Stomatologia, 2/2016.
- Boguszewska-Gutenbaum H., Grzybowska A., Janicha J., Kolti F., Dysplazja zębiny – opis jednostki chorobowej, Nowa Stomatologia, 3/2009.
- Boguszewska-Gutenbaum H., Grzybowska A., Janicha J., Gajdzik-Plutecka D., Dysplazja zębiny – genetycznie uwarunkowana choroba twardych tkanek zębów u dzieci, Pediatria Polska, 1/2011.
