Wiek zębowy to drugi tuż obok wieku kostnego czynniki określający wiek biologiczny człowieka. Natomiast wiekiem biologicznym zwie się stan zaawansowania rozwojowego jednostki lub grupy ludzi w każdej fazie życia.
Ocena wieku zębowego
Wiek zębowy określa się bazując na analizie zębów zlokalizowanych w jamie ustnej, resorpcji zębów mlecznych oraz stadium rozwoju zębów stałych. Metoda kliniczna uwzględnia kolejność i liczbę wyrżniętych zębów, po czym porównuje wyniki z tabelami wzorcowymi, co umożliwia ocenę wieku zębowego. Za znacznie dokładniejszą metodę uznaje się ocenę poziomu mineralizacji zębów na bazie zdjęć radiologicznych. Metody oceny RTG obejmują analizę procesu mineralizacji zębów od momentu pojawienia się krypty kostnej (przejaśnienie w kości) do zamknięcia się otworu wierzchołkowego.
Po co określa się wiek zębowy?
Wiek zębowy współcześnie określa się głównie z 3 powodów. Aby:
- ustalić wiek żywej osoby, gdy brakuje dokumentów potwierdzających datę urodzin lub gdy istnieje podejrzenie zatajenia prawdziwej daty urodzin;
- zidentyfikować zwłoki lub szczątki ludzkie o nieustalonej tożsamości;
- pogłębić wiedzę naukową, np. z zakresu archeologii podczas wykopania szczątków sprzed wielu lat;
- zdiagnozować stan zdrowia pacjenta, np. celem oceny, czy rozwój przebiega prawidłowo.
Ocena wieku zębowego należy do podstawowych czynności lekarza dentysty w zespole medyczno-sądowym.
Wiek zębowy u dzieci
Uznaje się, że precyzyjność oznaczania wieku jest najwyższa w przypadku dzieci i młodzieży, gdyż w okresie wieku rozwojowego w organizmie zachodzi szereg dynamicznych przemian biologicznych.
Znajomość okresów wyrzynania się zębów stałych umożliwia ocenę wieku już podczas pierwszego badania klinicznego. Można się przy tym posłużyć tabelami ząbkowania Schoura i Masslera, które podają czas wyrzynania się dla całych grup zębowych. Dokładniej wiek zębowy można ustalić metodami klinicznymi, które oceniają kolejność i liczbę wyrzniętych zębów stałych.
Wiek zębowy ustala się na podstawie ostatniej chronologicznie w pełni wyrzniętej grupy zębów i wszystkich niepełnych grup. Odpowiedniej liczbie zębów w danej grupie odpowiada wiek w latach i miesiącach. Po zsumowaniu osobno lat i osobno miesięcy otrzymany wynik dzieli się przez liczbę uwzględnionych w badaniu grup. Ostatecznie na tej podstawie ustala się wiek zębowy danego pacjenta.
Uzębienie stałe
Z biegiem czasu tempo i liczba zmian wiążących się z rozwojem biologicznym spada. U osób dorosłych wiek zębowy ocenia się na podstawie obserwacji zmian zachodzących jako następstwo zużycia czy inwolucji. Uzębienie stałe cechuje większa zmienność. Ponadto częściej podlegają wahaniom okresy oraz kolejność wyrzynania się zębów stałych. W uzębieniu stałym spotyka się najczęściej zaburzenia wyrzynania spowodowane chorobami ogólnymi takimi jak:
- krzywica;
- niedoczynność przedniego płata przysadki;
- niedoczynność tarczycy;
- hipowitaminoza witaminy D;
- osteoporoza;
- zespół Downa;
- zespół nadnerczowo-płciowy.
Działanie hormonów na proces wyrzynania się zębów jest wyraźnie słabsze niż na kościec. Wykazano również wpływ wrodzonego typu budowy czaszki. U osób ze zgryzem otwartym występuje tendencja do przyspieszenia dojrzewania zębowego w porównaniu do osób ze zgryzem głębokim. Wszystko to należy wziąć pod uwagę oceniając wiek zębowy.
Bibliografia
- Różyło K., Gruszka K., Różyło-Kalinowska I., Porównanie ocen wieku zębowego metodą Cameriere’a oraz zmodyfikowaną metodą Cameriere’a dla populacji europejskiej w województwie lubelskim, Nowa Stomatologia, 2/2018.
Polecane produkty:
|
Naturalny koenzym Q10
Koenzym Q10 bioalgi to naturalny produkt, uzupełniający niedobory tej ważnej dla organizmu substancji. Jest to czysty izomer trans, taki sam jak występuje w ciele człowieka. Dzięki temu posiada bardzo wysoką biodostępność (wchłanialność) ... Zobacz więcej... |
