Zęby wgłobione to zaburzenie rozwojowe dotyczące zmienionych wzorów tworzenia się zębów. Przyczyną jest najprawdopodobniej wpuklenie nabłonka narządu szkliwotwórczego w głąb przyległej brodawki zębowej w momencie rozwoju zawiązka zęba.
Przyczyny zębów wgłobionych
Etiologia powstawania zębów wgłobionych wciąż nie jest jasna, przez co stanowi temat wielu dyskusji w świecie nauki i medycyny. Najczęściej za przyczynę uznaje się wpuklenie nabłonka narządu szkliwotwórczego w trakcie rozwoju zęba wskutek:
- nacisku ze strony sąsiednich, rozwijających się jeszcze zawiązków zębowych;
- miejscowego zahamowania wzrostu wewnętrznego nabłonka szkliwotwórczego przy zachowaniu wzrostu otaczającego nabłonka;
- lokalnego, szybkiego wzrastania wewnętrznego nabłonka szkliwotwórczego w głąb brodawki zębowej;
- zakażeń;
- urazu, który nastąpił podczas rozwoju zęba.
Zaburzenie powstaje zwykle we wczesnym okresie rozwojowym zawiązka zęba przed rozpoczęciem procesu mineralizacji i polega na wgłobieniu tkanek do jamy zęba. W rozpatrywaniu przyczyn uwzględnia się również etiopatogenezę genetyczną i mechaniczną.
Jak wyglądają zęby wgłobione?
Wada najczęściej dotyczy bocznych siekaczy szczęki i aż niemal w połowie przypadków zauważa się jej obustronne występowanie. Wyróżnia się 3 podstawowe typy zębów wgłobionych:
- I – wgłobienie wyściela szkliwo, jest ograniczone od korony zęba;
- II – formacja wyścielona szkliwem wnika w korzeń zęba. Kończy się pod postacią ślepego worka mogącego mieć kontakt z miazgą zęba;
- III A – formacja penetruje korzeń zęba i kontaktuje się z ozębną. Zazwyczaj nie ma jednak kontaktu z miazgą zęba;
- III B – wgłobienie dociera do korzenia zęba, tworząc dodatkowy otwór w okolicy jego korzenia.
W odniesieniu do objawów klinicznych takie zęby manifestują się różnie. Nie ma jednego, konkretnego obrazu klinicznego zębów wgłobionych. Korona może mieć zarówno prawidłowy wygląd, jak i zmieniony kształt – np. beczkowaty, stożkowaty. W wielu przypadkach zauważa się także pobruzdowanie szkliwa na powierzchni podniebiennej, co może ułatwiać diagnostykę wady. Zazwyczaj wada wykrywana jest przypadkowo w trakcie badania radiologicznego, np. przed leczeniem ortodontycznym. Zębom wgłobionym może towarzyszyć hipomineralizacja szkliwa, jego ubytki lub nawet całkowity brak.
Jak leczyć zęby wgłobione
Podjęcie leczenia stomatologicznego zębów wgłobionych jest konieczne, nawet jeśli nie występują objawy kliniczne i wadzie nie towarzyszą zupełnie żadne dolegliwości. To niebezpieczna wada, ponieważ umożliwia patogennym mikroorganizmom oraz szkodliwym substancjom kontakt bezpośrednio z miazgą zęba, która jest wysoce unerwiona i unaczyniona. Omawiana wada dodatkowo zwiększa ryzyko rozwoju próchnicy i uniemożliwia dokładne czyszczenie zębów. Płytka bakteryjna odkłada się bowiem w nadmiarze w zagłębieniach zęba.
Leczenie zawsze jest dobierane indywidualnie, w zależności od potrzeb pacjenta oraz rodzaju i stopnia wady. Wykonuje się leczenie endodontyczne, ekstrakcję zęba lub leczenie endodontyczno-chirurgiczne. Postępowanie jest bardzo trudne i czasochłonne, dlatego należy udać się do specjalisty w tej dziedzinie.
Polecane produkty:
|
Olej z czarnuszki
Olej z czarnuszki to w 100% naturalny produkt o wysokiej koncentracji cennych składników odżywczych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Jest źródłem m.in. niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych (NNKT), mikroelementów, witamin Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Kępisty M., Staszczyk M., Jurczak A., Leczenie endodontyczne zębów wgłobionych – doświadczenia własne, Nowa Stomatologia, 4/2016.
- Pawlicki R., Knychalska-Karwan Z., Ciepły J., Darczuk D., Kwapińska H., Morfologia i mikroanaliza zęba wgłobionego, Dental and Medical Problems, 3/2004.
- Rembiasz-Jedliński A., Endodoncja mikroskopowa w praktyce, Wydawnictwo Urban&Partner, Wrocław 2017.
