Mięśnie policzków należą do grupy mięśni mimicznych twarzy. Ich głównym przedstawicielem jest mięsień policzkowy (łac. musculus buccinator), jednak w tej okolicy działają również inne mięśnie wspomagające mimikę i funkcje jamy ustnej.
Mięśnie policzków – anatomia
Najważniejszym mięśniem policzków jest mięsień policzkowy, który tworzy podłoże policzka i odgrywa istotną rolę w żuciu, mowie i mimice twarzy. Jednak w tej okolicy znajduje się kilka innych struktur mięśniowych, które również mają duże znaczenie.
Mięsień policzkowy
Mięsień policzkowy (łac. musculus buccinator) to płaski, mięsień położony w bocznej ścianie jamy ustnej, rozpięty między szczęką a żuchwą. Stanowi on podłoże policzka i ogranicza od zewnątrz przedsionek jamy ustnej. Jego przyczepy są następujące:
- przyczep początkowy (pp) – wyrostek zębodołowy szczęki od I zęba trzonowego ku tyłowi, szew skrzydłowo-żuchwowy i okolica do przodu od niego, grzebień policzkowy, powierzchnia zewnętrzna części zębodołowej żuchwy do okolic I zęba trzonowego dolnego;
- przyczep końcowy (pk) – błona śluzowa i skóra kąta ust, błona śluzowa wargi górnej i dolnej.
Mięśnie policzkowe stanowią podłoże policzków oraz ograniczają od strony zewnętrznej przedsionek jamy ustnej. Biorą udział w ruchu silnego wydmuchiwania powietrza ustami. Odpowiadają za przyciskanie wewnętrznych części policzków do okolicznych zębów, co nadaje twarzy charakterystycznych dla każdego człowieka rysów.
Mięsień śmiechowy
Mięsień śmiechowy (łac. musculus risorius) oddzielił się w rozwoju organizmu od mięśnia obniżacza kąta ust. Posiada następujące przyczepy:
- przyczep początkowy (pp) – powięź przyusznicza i żwaczowa;
- przyczep końcowy (pk) – węzeł mięśniowy kąta ust (gdzie ma swój przyczep końcowy wspólnie z mięśniem obniżaczem kąta ust i mięśniem jarzmowym większym).
U niektórych osób mięsień ten odpowiada za występowanie charakterystycznego dołeczka w policzku, zwłaszcza podczas śmiechu lub uśmiechania się (po części właśnie od tego pochodzi też jego nazwa). Jego skurcz wywołuje również zjawisko poszerzania się szpary ust, co jest niezbędne choćby do szerokiego uśmiechania się. Jest on unerwiony przez gałązki policzkowe nerwu twarzowego.
Mięsień jarzmowy większy
Mięsień jarzmowy większy (łac. musculus zygomaticus major) jest zdecydowanie najsilniejszym i najbardziej powierzchownym mięśniem wyrazowym twarzy. Ma następujące przyczepy:
- przyczep początkowy (pp) – powierzchnia policzkowa kości jarzmowej;
- przyczep końcowy (pk) – włókna mięśnia okrężnego ust, węzeł mięśniowy kąta ust.
Mięsień jarzmowy większy jest mięśniem właściwym śmiechu, w związku z czym jego aktywność jest największa w sytuacjach wyzwalających radość i zabawę. Gdy się kurczy, pociąga kąt ust w kierunku górnym, bocznie odsłaniając zęby górne. Za unerwienie zarówno mięśnia jarzmowego mniejszego, jak i mięśnia jarzmowego większego odpowiadają gałęzie nerwu twarzowego, a dokładniej jego gałęzie policzkowe.
Mięsień jarzmowy mniejszy
Mięsień jarzmowy mniejszy (łac. musculus zygomaticus minor) znajduje się pomiędzy mięśniem dźwigaczem wargi górnej a mięśniem jarzmowym większym. Jego przyczepy można przedstawić w skrócie następująco:
- przyczep początkowy (pp) – powierzchnia policzkowa kości jarzmowej;
- przyczep końcowy (pk) – skóra bruzdy nosowo-wargowej.
Pociągając wargę górną w kierunku górnym i bocznym pogłębia bruzdę nosowo-wargową. Ma zbliżone działanie do mięśnia jarzmowego większego, można więc śmiało powiedzieć, że obydwie struktury anatomiczne uzupełniają się wzajemnie.
Mięsień dźwigacz wargi górnej i skrzydła nosa
Mięsień dźwigacz wargi górnej i skrzydła nosa (łac. musculus levator labii superioris alaeque nasi) tworzą pasma dwóch włókien mięśniowych znajdujące się ku bokowi nosa. Przyczepy są następujące:
- przyczep początkowy (pp) – wyrostek czołowy szczęki;
- przyczep końcowy (pk) – skóra wargi górnej i bruzda nosowo-wargowa, skrzydło nosa, obwód nozdrzy.
Mięsień ten odpowiada między innymi za unoszenie skrzydła nosa i rozwieranie nozdrzy, unoszenie górnej wargi.
Polecane produkty:
|
Plastry do kinesiotapingu
Oryginalne plastry do kinesiotapingu zostały stworzone przez dr Kenzo Kase, wynalazcę metody kinesiotaping. Znajdują zastosowanie m.in. w fizjoterapii i kosmetologii. To formuła, która imituje linię papilarną ludzkiej skóry. Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, Tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
- Sokołowska-Pituchowa J., Anatomia człowieka, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006.
