Mikrodoncja to inaczej występowanie w jamie ustnej pacjenta zębów o mniejszych wymiarach niż fizjologiczne uzębienie. Stanowi dolegliwość często współistniejącą z wrodzonym brakiem zawiązków zębów siecznych szczęki, ale nie tylko. Może pojawiać się zarówno w uzębieniu mlecznym, jak i stałym. Wymaga leczenia stomatologicznego.
Mikrodoncja – przyczyny
Mikrodoncja pojedynczego zęba diagnozowana jest stosunkowo często, zwłaszcza u kobiet. Może pojawiać się niezależnie od stanu zdrowia lub mieć charakter względny, gdy zęby posiadają prawidłową wielkość, lecz kości szczęk są większe, co powoduje optyczne zmniejszenie zębów. Zazwyczaj zęby mikrodontyczne pojawiają się jednak w przebiegu chorób takich jak:
- karłowatość przysadkowa;
- zespół Downa;
- zespół Edwardsa;
- dysplazja ektodermalna.
Wciąż nie do końca wiadomo, skąd bierze się tak nietypowy kształt tych zębów. Uważa się jednak, że ma to związek z błędnym rozwojem zawiązków zębowych jeszcze w okresie życia płodowego i wczesnego dzieciństwa. Nie bez znaczenia są wady genetyczne.
Mikrodoncja – objawy
O mikrodoncji mówimy wówczas, gdy jeden bądź kilka zębów posiada rozmiar mniejszy niż zęby prawidłowe dla danego wieku czy rodzaju uzębienia. Problem najczęściej dotyczy zębów 12 i 22, bez względu na to czy są to zęby mleczne czy stałe. W stomatologii wyróżnia się 3 następujące typy mikrodoncji, zgodnie z klasyfikacją Shafer, Hine i Levy:
- mikrodoncja zlokalizowana, czyli ogniskowa pojedynczego zęba;
- względnie uogólniona mikrodoncja wskutek dużych szczęk;
- prawdziwie uogólniona mikrodoncja obejmująca wszystkie zęby.
Klasyfikacja ta ma znaczenie diagnostyczne i terapeutyczne. Ząb dotknięty mikrodoncją charakteryzuje się nieprawidłowym rozmiarem i kształtem, dlatego często określa się go jako „boczny kołek”. Powierzchnie mezjalne i dystalne jego korony są zbieżne, zwężające się ku brzegowi siecznemu. Z kolei korzenie zębowe zazwyczaj są krótsze niż w warunkach prawidłowych. W przypadku dużych szczęk z zębami o prawidłowych rozmiarach rozpoznaje się mikrodoncję względną. Zdarza się to np. w sytuacjach, gdy dziecko dziedziczy kształt i wielkość kości twarzy po jednym z rodziców.
Mikrodoncja – leczenie
Postępowanie terapeutyczne w przypadku mikrodoncji musi być kompleksowe, zajmuje przy tym wiele czasu. Obejmuje leczenie: ortodontyczne, zachowawcze, protetyczne oraz nierzadko chirurgiczne. Dobranie poszczególnych czynności terapeutycznych zależy od czynników takich jak stan zdrowia pacjenta, przyczyny mikrodoncji, ilość zmniejszonych zębów oraz wiek. Bardzo ważna jest jednocześnie dokładna higiena jamy ustnej takiego pacjenta. W przypadku dzieci to właśnie rodzice lub opiekunowie powinni zadbać o jamę ustną dziecka, co znacznie zmniejszy ryzyko problemów takich jak nadwrażliwość zębów, próchnica czy choroby przyzębia.
Polecane produkty:
|
Kolagen naturalny
Kolagen do picia to naturalny produkt z opatentowaną formułą Peptiplus® hydrolizowanego kolagenu. Dzięki temu jest bardzo wysokiej wchłanialności ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Spiechowicz S., Protetyka stomatologiczna, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2013.
- Cameron A., Widmer R., Stomatologia dziecięca, Wydawnictwo Urban & Partner, Wrocław 2013.
