Fizjologiczna ruchomość zębów to zjawisko odnoszące się do dwóch sytuacji, które są całkowicie naturalne – minimalna ruchomość zębów stałych oraz wymiana zębów mlecznych na stałe. Oczywiście nie należy mylić ruchomości fizjologicznej z patologiczną, która wymaga szybkiego leczenia, ponieważ może skutkować nawet utratą zębów.
Czym jest fizjologiczna ruchomość zębów?
Fizjologiczna ruchomość zębów – jak wspomniano – odnosi się do dwóch sytuacji. Pierwszą w życiu człowieka jest wymiana zębów mlecznych na stałe. Bardzo często ten okres w życiu zwie się właśnie fizjologiczną ruchomością, ponieważ zęby mleczne w naturalny sposób zaczynają się chwiać i ostatecznie wypadają, aby zrobić miejsce kolejnemu, stałemu już uzębieniu.
Druga sytuacja dotyczy zębów stałych, które w delikatny sposób mogą się poruszać. Nie jest to widoczne ani odczuwalne przez daną osobę, jednak z pewnością ma miejsce. Zęby tkwią sztywno w zębodołach, jednak po około 30. roku życia mogą minimalnie się poruszać. Stan ten nie wymaga leczenia.
Nie należy zapominać, że ruchomość zębów jest również fizjologiczna w przebiegu leczenia ortodontycznego. Założenie stałego lub tymczasowego aparatu sprawia, że zęby pod wpływem sił zewnętrznych przemieszczają się, aby ustawić się w prawidłowych pozycjach. Są wówczas bardzo ruchome, co jednak jest zjawiskiem korzystnym i pożądanym. Świadczy o pozytywnych efektach leczenia ortodontycznego. Ruchomość zębów mija po zdjęciu aparatu i kilku miesiącach noszenia aparatu retencyjnego. Oczywiście ruchomość fizjologiczna zębów zostaje, co można łatwo sprawdzić – bardzo często pacjenci po zdjęciu aparatu stałego otrzymują od ortodonty nocne nakładki na zęby. Mają one na celu prostowanie zębów i zapobieganie krzywieniu się ich. Jeśli pacjent przez kilka lub kilkanaście nocy nie nałoży nakładek, a czynność wykona po upływie tego czasu, poczuje dyskomfort lub lekki ból w związku z przesuwaniem się zębów. W tym czasie delikatnie się bowiem przemieściły.
Patologiczna ruchomość zębów
Patologiczna ruchomość zębów może wystąpić w przebiegu:
- próchnicy;
- zgryzu urazowego;
- zbyt wysokiego wypełnienia zębów lub innych niedociągnięć stomatologicznych;
- zmiany kształtu i wielkości korzenia;
- bruksizmu;
- kamienia nazębnego.
Najczęściej spotykamy się z kamieniem nazębnym. Początkowo odkłada się on najczęściej na powierzchni zębów, co skutkuje nieprzyjemnym zapachem z ust, krwawieniem z dziąseł i tendencją do infekcji jamy ustnej. Jeśli nie zostanie zdjęty, zaczyna odkładać się coraz niżej pod linią dziąseł. Mamy wówczas do czynienia z kamieniem poddziąsłowym, którego eliminacja jest znacznie trudniejsza i bardziej bolesna dla pacjenta. Skutkiem jest rozmiękczanie dziąseł i utrata ich funkcji utrzymującej zęby w zębodołach. W efekcie zęby zaczynają się chwiać. Rozchwianie zębów jest sygnałem, że choroba przyzębia jest w zaawansowanym stadium, a nawet może dojść do utraty zębów. Gdy pojawią się pierwsze objawy ruchomości nie zwlekajmy z wizytą u naszego stomatologa, gdyż dzięki temu je ocalimy.
Jak leczyć rozchwiane zęby?
Patologicznie rozchwiane zęby wymagają profesjonalnego leczenia. Najlepiej zapobiegać wystąpieniu tego stanu poprzez regularną, dokładną i prawidłową higienę jamy ustnej, ale również przez spożywanie małej ilości węglowodanów prostych, wizyty profilaktyczne u stomatologa i unikanie gazowanych napojów słodzonych. W przypadku rozchwiania zębów lekarz może zalecić ich szynowanie.
Polecane produkty:
|
Kolagen naturalny
Kolagen do picia to naturalny produkt z opatentowaną formułą Peptiplus® hydrolizowanego kolagenu. Dzięki temu jest bardzo wysokiej wchłanialności ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Barańska-Gachowska M., Endodoncja wieku rozwojowego i dojrzałego, Wydawnictwo Czelej, Lublin 2021.
- Chong B., Endodoncja w praktyce klinicznej Harty’ego, Wydawnictwo Urban&Partner, Wrocław 2013.
- Heidemann D., Stomatologia zachowawcza, Wydawnictwo Urban&Partner, Wrocław 2001.
