Leukocyty

Spis treści

Leukocyty (inaczej: białe krwinki) to jedne z głównych komórek układu odpornościowego (układu immunologicznego). Ich podstawową rolą jest obrona ustroju przed patogenami m.in. wirusami, bakteriami, chorobotwórczymi grzybami i innymi, które mogą wywoływać różne choroby. Dzielą się na granulocyty oraz agranulocyty, te zaś również mają swoje podtypy.

Leukocyty (białe krwinki)

Leukocyty – charakterystyka

Leukocyty dzielą się na dwie główne grupy:

  • granulocyty – posiadają w sobie ziarnistości cytoplazmatyczne zawierające substancje aktywne biologicznie. Uczestniczą w reakcjach zapalnych i alergicznych. Wywodzą się ze szpiku kostnego czerwonego;
  • agranulocyty – w przeciwieństwie do granulocytów, nie zawierają ziarnistości (granul) w cytoplazmie, co właśnie odróżnia je strukturalnie i funkcjonalnie od nich. Mają jednolite, niesegmentowane jądro komórkowe, w związku z czym zwie się je również leukocytami jednojądrowymi.

Granulocyty dzielimy w fizjologii i biologii dodatkowo na:

  • neutrofile – granulocyty obojętnochłonne. Występują w organizmie człowieka najliczniej, stanowią nawet do 70% wszystkich leukocytów. Mają zdolność do fagocytozy, dzięki czemu zwalczają bakterie, wirusy i grzyby bardzo szybko i skutecznie. Docierają jako pierwsze do miejsca infekcji lub stanu zapalnego, a następnie wydzielają tam enzymy i substancje toksyczne, które niszczą drobnoustroje;
  • eozynofile – granulocyty kwasochłonne. Najsilniej reagują na pasożyty i alergie. Zawierają enzymy i białka, które niszczą patogeny. Mają charakterystyczne dwupłatowe jądro komórkowe, przez co łatwo można je odróżnić od innych komórek w obrazie mikroskopowym. Co ciekawe, krążą we krwi tylko przez kilkanaście godzin, potem trafiają do tkanek;
  • bazofile – granulocyty zasadochłonne. Występują najmniej licznie, ponieważ stanowią zaledwie 1% wszystkich leukocytów. Uczestniczą głównie w reakcjach alergicznych, ale także w procesach zapalnych. Powstają w szpiku kostnym i trafiają do krwiobiegu, gdzie żyją zaledwie kilkadziesiąt godzin. W ich komórkach znaleźć można między innymi heparynę, histaminę oraz leukotrieny i interleukiny.

Agranulocyty to natomiast:

  • limfocyty – kluczowe w odporności swoistej (np. przeciwciała B i przeciwciała T). Posiadają duże, okrągłe jądro komórkowe i niewielką ilość cytoplazmy. Znaleźć je można głównie we krwi, węzłach chłonnych, śledzionie i migdałkach. Są drugim co do liczebności typem leukocytów (po neutrofilach);
  • monocyty – pochłaniają drobnoustroje i martwe komórki. To największe komórki spośród wszystkich leukocytów, stanowiąc do 8% całej ich puli. Mają duże, nerkowate jądro komórkowe i obfitą cytoplazmę. Tworzą się w szpiku kostnym, a po kilku dniach w krwiobiegu przechodzą do tkanek, gdzie różnicują się w makrofagi lub komórki dendrytyczne.

Jak można więc zaobserwować, rodzina leukocytów jest wyjątkowo mocno zróżnicowana zarówno pod względem budowy, jak i pełnionej funkcji.

Wysoki poziom leukocytów

Wysoki poziom leukocytów nazywa się leukocytozą. Możliwe patologiczne przyczyny tego stanu:

  • infekcje bakteryjne, wirusowe, grzybicze lub pasożytnicze;
  • stany zapalne (np. zapalenie płuc);
  • choroby autoimmunologiczne (np. reumatoidalne zapalenie stawów);
  • nowotwory krwi (np. białaczka);
  • urazy, operacje, krwawienia;
  • przyjmowanie niektórych leków (np. sterydowych).

Dodatkowo wysoki poziom leukocytów może występować przy silnym (zwłaszcza długotrwałym) stresie, w ciąży (w III trymestrze), a nawet po szczególnie intensywnym wysiłku fizycznym.

Niski poziom leukocytów

Niski poziom leukocytów nazywa się leukopenią. Oznacza, że liczba białych krwinek we krwi spadła poniżej normy, czyli zazwyczaj poniżej 4 000 komórek/μl. Możliwe przyczyny tego stanu to:

  • infekcje wirusowe – np. grypa, mononukleoza, HIV;
  • niedobory żywieniowe – zwłaszcza brak witaminy B12, kwasu foliowego, cynku lub miedzi;
  • choroby autoimmunologiczne – np. toczeń rumieniowaty układowy;
  • uszkodzenie szpiku kostnego – np. wskutek chemioterapii, radioterapii, zatrucia lekami lub toksynami.

Leukopenia to nie choroba sama w sobie, lecz sygnał, że coś może zaburzać odporność organizmu. Poziom leukocytów sprawdza się na podstawie badań krwi (morfologia).



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.
  2. Lachert E., Leukocyty a metody inaktywacji biologicznych czynników chorobotwórczych w składnikach krwi, Journal of Transfusion Medicine 2020, tom 13, nr 2, 105–112.
Szukaj
Kategorie
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty

Aktualności

Najpopularniejsze w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *