Plomba glasjonomerowa to taki rodzaj wypełnienia stomatologicznego, który został wykonany z cementów szkło-jonomerowych. Stanowi popularny materiał, zwłaszcza w leczeniu ubytków zębów mlecznych, choć nie tylko. Plomby glasjonomerowe mają zarówno wady, jak i zalety. Dlatego zawsze to lekarz stomatolog decyduje o tym, czy będą optymalnym rozwiązaniem u danego pacjenta.
Plomba glasjonomerowa – charakterystyka
Wypełnienia glasjonomerowe powstają w wyniku połączenia kwasów organicznych oraz drobno zmielonego szkła (stąd nazwa: szkło-jonomerowe). Plomby wykonane z tego materiału są szczególnie często wykorzystywane w gabinetach stomatologicznych w przypadku osób z zaawansowaną próchnicą zębów. Jest to więc najczęściej w przypadku dzieci, u których choroba ta jest jednak dość powszechna. Ten rodzaj wypełnienia wyróżnia się wysoką wytrzymałością i bardzo dobrym łączeniem się ze szkliwem i zębiną, ponieważ wchodzi w reakcję chemiczną z tkankami zęba.
Plomba glasjonomerowa – wady i zalety
Plomby glasjonomerowe zawierają w swoim składzie jony fluorkowe, które są wraz z upływem czasu stopniowo uwalnianie w jamie ustne. To zaś pozwala na wzmocnienie szkliwa i znaczne zmniejszenie prawdopodobieństwa dalszego rozwoju próchnicy. Wszystkie składniki, z których wykonano tego typu plomby, są bezpieczne nawet dla delikatnych tkanek jamy ustnej.
Dużą zaletą plomb glasjonomerowych jest ich znaczna wytrzymałość i dobre przyleganie do tkanek zęba. Sprawia to, że mogą wytrzymać nawet duże obciążenia osiowe, które pojawiają się np. podczas spożywania posiłków. Takie plomby są też stosunkowo niedrogie, dostępne w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ) oraz łatwe w aplikacji, co ma kluczowe znaczenie podczas pracy z dziećmi.
Niestety plomby te mają również kilka wad ograniczających ich użycie. Choć są wytrzymałe, wytrzymałość ta jest mniejsza niż w przypadku wypełnień kompozytowych. Mogą przybierać nieco matowe zabarwienie, co obniża walory estetyczne wypełnienia. Nie nadają się tym samym do wypełniania przednich zębów stałych. Choć praca z nimi jest łatwa, stomatolog musi się upewnić, że pole robocze zostało bardzo dobrze osuszone. W innym razie plomba nie zwiąże się prawidłowo, ponieważ jest mocno podatna na wilgoć. Ponadto plomby glasjonomerowe nie nadają się do wypełniania ubytków w zębach znacznych rozmiarów.
Plomba glasjonomerowa – wskazania
Podstawowe wskazania do założenia plomby glasjonomerowej obejmują:
- wypełnienia ubytków w zębach mlecznych;
- wypełnienia tymczasowe, które po kilku dniach lub tygodniach zostaną zastąpione wypełnieniem stałym (jako etap w leczeniu kanałowym);
- niewielkie ubytki zębów stałych u dzieci, młodzieży, a nawet osób dorosłych;
- podkład pod inne materiały, np. kompozytowe, aby chronić miazgę zęba;
- uszczelnianie szczelin i bruzd;
- cementowanie koron zębów i mostów;
- mocowanie elementów ortodontycznych, np. takich jak pierścienie metalowe.
Jak można zatem zaobserwować, plomby glasjonomerowe mają wiele różnych zastosowań. Zadaniem lekarza jest więc dobranie odpowiedniego rodzaju wypełnienia do danego przypadku, a także do ogólnego stanu zdrowia, wieku, chorób pacjenta.
Plomba glasjonomerowa – przeciwwskazania
Przeciwwskazaniami do zastosowania plomb glasjonomerowych są:
- duże ubytki w zębach stałych, ponieważ nie jest to materiał wystarczająco wytrzymały mechanicznie, aby sprostać dużym siłom żucia;
- zęby narażone na silne obciążenia, np. zęby trzonowe u dorosłych, zwłaszcza w przypadku bruksizmu (zgrzytania zębami);
- wysokie wymagania estetyczne – plomby te mają matowy wygląd i ograniczoną paletę kolorów, więc nie są polecane do przednich zębów u dorosłych.
Wszystkie wady i zalety tego typu wypełnień powinny być rozpatrywane indywidualnie.
Polecane produkty:
|
Kolagen naturalny bioalgi
Kolagen do picia to naturalny produkt z opatentowaną formułą Peptiplus® hydrolizowanego kolagenu. Dzięki temu jest bardzo wysokiej wchłanialności. Wzmacnia zęby, kości, ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Lasecka A., Wpływ materiałów do ochrony miazgi na siłę połączenia wybranych cementów z tkankami zęba, Gdańsk 2018.
- Mount G., Stomatologia mało interwencyjna, Wydawnictwo MTP, Warszawa 2006.
