Klasy kłowe (inaczej: klasy szkieletowe) oceniają prawidłowość zgryzu w odniesieniu do położenia górnego kła względem dolnego łuku zębowego. W rzeczywistości uzupełniają klasyfikację Angle’a, opisującą 4 klasy okluzji, w tym 3 klasy nieprawidłowości. Wyróżniamy 3 klasy kłowe. Są one powszechnie stosowane w stomatologii, zwłaszcza w ortodoncji.
Klasy kłowe
Większość badaczy i naukowców w ustalaniu klasy szkieletowej opiera się na pomiarach teleradiologicznych, w tym na wielkości kąta ANB. W I klasie kłowej szczęka jest nieznacznie wysunięta przed żuchwę. W klasie II żuchwa w stosunku do szczęki jest cofnięta, zaś wysunięta w klasie III. Omawiając bardziej szczegółowo, klasy kłowe można opisać następująco:
- I – guzek żujący górnego kła rzutuje na miejsce kontaktu kła dolnego oraz dolnego pierwszego zęba przedtrzonowego. Rozmiar kąta ANB wynosi tutaj 0-4 stopnie;
- II – guzek żujący górnego kła rzutuje na miejsce styku dolnego bocznego zęba siecznego oraz dolnego kła. Rozmiar kąta ANB wynosi powyżej 4 stopni;
- III – guzek żujący górnego kła rzutuje pomiędzy pierwszym a drugim dolnym zębem przedtrzonowym. Rozmiar kąta ANB wynosi mniej niż 0 stopni.
Pierwsza klasa kłowa odnosi się do prawidłowego, wzajemnego ułożenia łuków zębowych względem siebie. Jest to tak zwana eugnacja, czyli zgryz każdego człowieka. Druga klasa kłowa wskazuje na obecność wady dotylnej, czyli np. tyłozgryz czy retrogenię. Z kolei trzecia klasa kłowa odnosi się do wad doprzednich, w tym progenii czy przodozgryzów. Dodatkowo, w klasie II i III występują różne stopnie nasilenia zmian, które określa się jako małe, średnie oraz duże. Odnoszą się do wielkości dysproporcji w obrębie danej klasy.
Diagnostyka w ortodoncji – dlaczego klasy kłowe są ważne?
Rozpoznanie poszczególnych wad zgryzu stawia się na podstawie stwierdzenia odchyleń od normy zgryzowej. Dlatego każdy stomatolog powinien znać cechy prawidłowych warunków zgryzowych. W piśmiennictwie spotkać można różne klasyfikacje wad zgryzu. Większość z nich, od czasu Edwarda Angle’a, oparta jest na wzajemnym położeniu górnych i dolnych pierwszych stałych zębów trzonowych. Na całym świecie powszechnie stosuje się diagnostykę według klas szkieletowych, a w Polsce dodatkowo klasyfikację wad zgryzu według Orlik-Grzybowskiej.
Klasy kłowe, czyli klasy szkieletowe, mają ogromne znaczenie w ortodoncji, ponieważ umożliwiają ocenę wad zgryzu, a także ich zaawansowanie. Diagnostyka jest podstawą skutecznego i długotrwałego efektu. Każda wada zgryzu, zwłaszcza odnosząca się do przodozgryzu czy tyłozgryzu, wymaga innego, indywidualnego podejścia specjalisty.
Zobacz również: Etiologia wad zgryzu.
Na czym polega klasyfikacja Angle’a?
To pierwsza klasyfikacja wad zgryzu, mająca swój początek już w roku 1899. Stanowi punkt wyjściowy dla wszystkich pozostałych klasyfikacji, w tym również dla klas kłowych. Dlatego warto bliżej przedstawić ten temat. Twórca klasyfikacji wyróżnił 4 rodzaje okluzji:
- idealną – prawidłowe ustawienie zębów w łukach zębowych;
- normalną – występują nieprawidłowości zębowe;
- dystalną – wady z grupy tyłozgryzów;
- mezjalną – wady z grupy przodozgryzów.
Okluzja idealna oraz okluzja normalna odnoszą się do I klasy Angle’a. Oznacza to, że guzek przyśrodkowy policzkowy pierwszego trzonowca górnego wpada w przednią policzkową bruzdę międzyguzkową pierwszego zęba trzonowego dolnego. W klasie II (wady dotyczące tyłozgryzów) odnoszą się do wpadania guzka przyśrodkowego policzkowego pierwszego górnego trzonowca w przestrzeń między drugim zębem przedtrzonowym, a pierwszym trzonowcem dolnym. Okluzja mezjalna, czyli III klasa klasyfikacji Angle’a opisuje sytuację, w której guzek przyśrodkowy policzkowy pierwszego trzonowca górnego wpada w bruzdę między drugim, a trzecim guzkiem pierwszego zęba trzonowego dolnego.
Polecane produkty:
|
Kolagen naturalny
Kolagen do picia to naturalny produkt z opatentowaną formułą Peptiplus® hydrolizowanego kolagenu. Dzięki temu jest bardzo wysokiej wchłanialności ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Karłowska I., Zarys współczesnej ortodoncji, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2008.
- Dubojska M., Diagnozowanie i leczenie zaburzeń czynnościowych narządu żucia: część 1. Diagnozowanie, Wydawnictwo Bestom, Łódź 2008.
